Diepenheim 13 t/m 14 mei 2015

Is er een plaats tussen de sterren waar ik heen kan gaan? Diepenheim, Diepenheim, Diepenheim, heim. Maar we beginnen in Ootmarsum, nu we toch die kant op moesten. Veel vakwerkhuizen, galerieën en restaurantjes. Hiernaast het interieur van een snuisterijenwinkel.

Een markant kerkgebouw, ondorps. Rechts op de foto is nog net een trouwe kerkgangster zichtbaar.

En natuurlijk kun je ook in Ootmarsum alle kanten op.

Er is ook een school- of is het onderwijsmuseum. Het bordje links herinnert aan vroeger tijden. Maar ik zie dagelijks al genoeg schoolgebouwen, dus niet naar binnen gestapt.

Even verderop een voorbeeld van vakwerkhuizen.

Hiernaast een beeld dat in menig huiskamer vertrouwd is. Niet bij ons natuurlijk, hoewel het merk op het flesje anders zou kunnen doen geloven.

Bijna gezwicht voor de aankoop van het glaswerk uiterst rechts. Maar de prijs bracht ons weer bij onze positieven. Eerder ook al een uil (niet van glas) met 50 % korting gewoon laten staan..........

Een leuk straatje links en boven. En hiernaast een autobus uit Parijs.

We staan voor het hek van Kasteel Warmelo. Er werden weer meerdere vliegen in één klap geslagen. Een park en zandsculpturen. In het park was ook een theeschenkerij.

Vroeger woonde hier een prinses, Armgard genaamd. De achternaam wordt u bespaard. Ook zij is thans verzand.

Azalea's heten die bloemen hiernaast, maar dan niet de gewone huis-, tuin- en keukenvariant.

De nijvere tuinlieden waren bezig graszoden te leggen. Zaaien was onbegonnen werk, gelet op de hordes hooligans die het park dagelijks bezochten.

Een vroegere schurk...

Verschil in hoogte is er ook.

Sommige bomen hebben een eigen wil en weigeren rechtop te groeien.

Ooit wel eens een tv serie over tuinieren gezien.

En doe het zelven.

En ….....

Niet iedereen steekt de handen uit de mouwen. Sommigen peinzen of ze nu wel of niet hun teen nat moeten maken.

Sommige levende wezens zitten gevangen achter gaas.

Aan het eind van de dag in onze hotelkamer in Diepenheim. Ook een soort gevangenis, afgaande op de eerste indruk van onze kamer. Het bleek echter mee te vallen. Eigenares José hoestte voortdurend en stiet af en toe bijkans onverstaanbare klanken uit die we maar voor Twents hielden.

Deuren moeten gesloten blijven. In dit geval om niet naar binnen te kunnen.

Vrijheid of toch.....

Niet willen weten welk leven de kip heeft gehad. En maar de vegetariër uithangen.

Een zoet einde van de dag.....

en een hartig begin van een nieuwe. Links een plaatje van het ontbijt. Veel uitgebreider dan thuis, maar minder dan in andere hotels. Maar we waren tevreden. Op de achtergrond klonk Hollandse volkszang, dat zorgde voor gezonde eetlust.

We gingen wandelen en kregen twee routes en het briefje links. Zo kan het ook dus. Zonder 'bar'code.

Hiernaast het vertrekpunt midden in het dorp. Die dag was er ook een optreden van diverse bands.

Rechts een kneuterig winkeltje met snoep, oud speelgoed en oude reclame uitingen.

Het was nog een beetje van de frisse. De opwarming van de aarde namen we met een korrel zout, half mei 10 graden. Links Huis te Diepenheim. Geen kasteel maar een havezate, zoals we een dag later zouden leren van een deskundige. Om een kasteel te bouwen,moest er toestemming zijn van de steden en dat was lastig.

Eenmaal het dorp uit liep daar deze aardige haas voor ons uit, af en toe achteromkijkend.

De wandeling voerde rond Diepenheim, afwisselend door bos en weide. Het was nog vroeg in de ochtend. Deze paarden waren nog aan het ontbijten. Daarnaast een bordje dat spreekt over kastelen, maar wij weten inmiddels beter.

Kasteel Nijenhuis van veraf en dichtbij. Veel fietsers.

De watermolen. Beginpunt van de tweede wandeling.

Geen dag zonder taart, dus ook op hemelvaartsdag...... We leverden het briefje in en na enig wachten verscheen de punt hiernaast. Er was ook nog een appelpunt en twee glazen thee. We schrokken toch wel van de prijzen toen we de kaart bekeken. Er hing een prijskaartje van bijna 5 euro aan een taartpunt. Maar goed, niet zeuren.

We zijn hier in Delden, waar het groot feest was. Hier ontdekten we weer eens dat we niet alleen op de wereld zijn. Hiernaast de rommelmarkt.

Er was ook muziek. De zangeres hierboven deed haar best. Het lukte beter dan bij de Biergarten een eindje verderop.

Om de drukte te ontlopen even via een zijstraatje langs deze stevige protestantse kerk. Heel bijzonder.

Niet alleen de vraag waartoe ben ik op deez aard, maar ook waar, wordt vaak gesteld. Temidden van al deze gemeenten op deze bordjes bevonden we ons dus.

We zijn weer terug bij ons hotel. Nog even in Hengeveld gekeken. Tomtom bleek geen betrouwbare vriend.

Naast het hotel was een golfbaan. Al onze handicaps kwamen hier goed van pas. (noot redactie: flauwe opmerking, Hans!)

Ze hebben elkaar weer gevonden. Rosé en Grolsch.

Rechts een dame in de zon, rustend na een dag met vele vermoeienissen.

's Avonds werd op de kamer een broodje genuttigd. De waterkoker deed weer nuttig werk. Deze keer voor de cup a soup. De morgen na de nacht wachtte alweer de terugreis.

Na de koffers gepakt te hebben en de verversingen tijdens het verblijf te hebben afgerekend, zijn we vertrokken naar landgoed Twickel. Tom had ons per abuis over onmogelijke (zand-)paadjes gezonden onder het mom van het niet kunnen vinden van het GPS-signaal. Dreigen met hem uit het raam te gooien, hielp niet. De Umfassungsweg gewandeld, die wonderwel goed was gemarkeerd met paaltjes. Hiernaast de havezate en daarnaast de hoge fietsbrug over de provinciale weg.

Een kar midden in het land. Er bleek allerlei eet- en drinkwaar in te zitten. Zelfs ook in een koel- en vrieskast. Ook lag er een leesbril, zodat een slechtziende passant niet alleen op de lucht hoefde af te gaan. 4 potjes jam gekocht en betaald met euro's en niet met guldens. Een bordje vermeldde dat dit gelijk stond aan diefstal. Andere tijden.....

Over een moerassig gebied naar de bewoonde wereld. Langs Delden om precies te zijn. Met watertoren in het zicht en vermoeide voeten.

Af en toe koude wind. Pas op het eind brak de zon door.

En zo eindigde deze wandeling. De laatste foto toont een blauwe lucht. Eind goed, al goed. Geen fut meer om de tuinen te bezoeken. Reden om nog een keer langs te gaan.

Na een boodschappenstop in Borne in goed anderhalf uur weer in het permanente hotel in Flevoland. Daar werkt ook een alleraardigst kamermeisje........