Dilbeek 11 oktober 2018

Het bekoorlijke glooiende landschap. De vinger linksboven in beeld hoort er bij.

Wat nu weer te doen in Brussel? Wist het eigenlijk niet zo goed. Gelukkig bood een artikel in de krant van gisteren uitkomst. Het ging over Dilbeek waar bij binnenkomst de tekst te lezen zou zijn “waar de Vlaming zich thuis voelt”. Het scheen dat dat veranderd is in “waar iedereen welkom is”. Vanaf Brussel Noord er heen. Voor het loket van De Lijn stond een lange rij en de kaartautomaat was buiten werking. In de bus om een dagkaart verzocht. Wat dat is, werd me gevraagd. Een kaart waarmee je de hele dag met de bus mee mag. Ah, u bedoelt een dagpas..... Dom van mij.

Langs de Ninoofsesteenweg en het centrum van Dilbeek gepasseerd. Dilbeek heeft grootse plannen gelet op de graafwerkzaamheden hier en daar. De bus had als opschrift Zuurweide en ik bleef braaf zitten tot het eindpunt. Bijna een soort niemandsland. Op goed geluk een bospaadje ingeslagen en na een half uur met behulp van Googlemaps Dilbeek weer bereikt.

De gemeentesecretarie bleek te zijn ondergebracht in een kasteelhoeve. Het eigenlijke gemeentehuis was een voormalig kasteel van Baron de Viron. Een prachtig pand, gelegen aan een park met een waterpartij. Heerlijk daar en dat gold vandaag ook voor het weer. Warm en dat voor oktober.

Na voor een copieuze lunch de Carrefour bezocht te hebben, de Alenawandeling gemaakt. Alena was de dochter van de heidense heer van Dilbeek. In het geheim woonde ze erediensten bij. Zij werd gesnapt door soldaten van haar vader en klemde zich vast aan een boom. De soldaten probeerden haar los te trekken, waarbij Alena's arm werd afgerukt en zij dood neerviel. Een engel bracht haar arm naar Vorst, waar zij ook begraven werd. Aan haar graf gebeurden wonderen, zij werd heilig verklaard en wordt nu vereerd als patrones tegen onder meer oog- en tandkwalen.

Terug naar het aardse. De gemeenteraadsverkiezingen in België komen er aan en overal hingen grote posters, waarop kandidaten van alles beloofden. Oude auto's gezien en een gevangen kabouter, die desondanks niet ongelukkig leek. Ook een heel dure auto met een piepklein nummerbord aan de voorzijde.

De bus teruggenomen naar Brussel zuid. Het kaartje, nat van het zweet, wilde niet meer door de automaat. Gelukkig volstond een visuele inspectie ook, zo deelde een lid van het team van controleurs en politieagenten bij de halte me mee. Meegereden tot Fort Jaco buiten het centrum van Brussel.

Terug iets voor Zuid uitgestapt en op gevoel een alternatieve route naar het centrum gelopen. Inmiddels uitgedroogd. Cola en water gekocht en in gezelschap van een mooi brood richting Brussel noord gewandeld. Nog even in de zon gezeten op het Muntplein. Wat verderop getroffen door de aanblik van een klein meisje dat danste op mechanische muziek. Een man, haar vader? haalde geld op bij de voorbijgangers. Ben wel gewend aan zittende, bedelende vrouwen op straat, maar dit was een nieuw dieptepunt.

De bus naar Sloterdijk vertrok stipt op tijd, maar belandde in allerlei files. De brandstof moest worden aangevuld volgens de chauffeur, maar eenmaal van de snelweg af werd op het terrein van een benzinestation een rondje gereden zonder te tanken. Ieder zijn vak, dacht ik en was weer even blij.