Drenthe en de Harz 21 t/m 28 oktober 2015

Spanje en zeker de Canarische eilanden bleken te duur. Bovendien was er weinig keuze. Dom, hadden we kunnen weten. Het was immers herfstvakantie. Maar de vrije dagen waren opgenomen en we wilden toch wat. Het oog viel op Drenthe en een dag later ook de Harz. Vanuit Drenthe ben je al een aardig eind op weg naar de Harz. Dus 21 oktober, er was een jarige in het reisgezelschap, op weg naar Erica. Natuurlijk eerst verkeerd gereden en bij Lemmer tot inkeer gekomen. Binnendoor naar Wolvega en daar in twee huur-een-plankwinkels geweest en de kringloopwinkel. Gebeurde spontaan, we kwamen er langs. Twee autobusjes gekocht en twee glazen. Kwam van pas voor op de hotelkamer dachten we en dat bleek goed gedacht. Een verjaardag moet tenslotte enige luister worden bijgezet. Het weer was druilerig en na even in Hoogeveen te hebben vertoefd, via Nieuw Amsterdam naar Erica. Daar vonden we het Hampshirehotel te midden van het wat mistroostige landschap en bij de onvermijdelijke golfbaan. Het hotel bleek echter een prettige verblijfplaats met -een weliswaar kleine- fitnessruimte en een welnessruimte met daarin een sauna. Dus één lid van het reisgezelschap ontdekte een nieuwe wereld, die van warmte en vocht en dus zweten.

Dat was op de tweede dag, waar besloten werd ondanks het gemiezer buiten toch iets te gaan 'doen'. Het werd het veentreinmuseum nabij Erica. Heel veel enthousiaste vrijwilligers zijn daar werkzaam. Rondgereden met een treintje en na afloop toch nog even Duitsland in om onverwacht de turfvelden te aanschouwen, die daar nog ontgonnen worden. Terug nog even Klazienaveen aangedaan en besloten op de hotelkamer te dineren. Het diner de vorige dag was goed en keurig verzorgd, maar we misten dingen. De menukaart was voorts beperkt. Onze waterkoker bewees goede diensten.

De dag erop naar de Harz (Hartz zeggen ze). Toch nog een lange rit door de omleidingen en files. Bad Oeynhausen aangedaan en blij verrast. De volgende file bij Hannover duurde te lang en daarom langs het centrum van de stad gegaan. Bleek een goede keuze. Eerste stop in Clausthal Zellerfeld. Alle huizen zijn van hout, ook de grote kerk. Er trad 's avonds een Hollands mannenkoor op. Even een stukje van de repetitie bijgewoond.

Het hotel in Altenau wordt geleid door een aardig Hollands paar. Mijn ouders zouden het over 'een stel' gehad hebben. Aanvankelijk wat jammer dat we aan de achterkant een kamer kregen, maar al gauw hier ook de voordelen van ontdekt. Uitzicht op bomen en rust. Aardige tips gekregen over toerisme. Gelijk maar de inbegrepen pannenkoek gegeten die avond. Het zijn van een Hotel Garni stelt beperkingen aan wat er mogelijk is qua onder meer drank.

Na een royaal ontbijt eerst naar de plaatselijk brouwerij voor een rondleiding en toen op weg naar Goslar, onderweg de woede van een Duitse autobestuurder gewekt, we schoten niet snel genoeg op. Maar kon de pret niet drukken. Langs het Okertal naar een mooie stad met een Pfalz en een park en een Vedes winkel waar 2 kleine stukjes rails werden gekocht. 's Avonds naar een leuk restaurant waar voor weinig goed werd gegeten. Ook nog even langs een dorpscafé met twee aardige mannen. Pulvercafé, maar niets mis mee.

Op zondag naar de Rammelsberg, een niet meer in gebruik zijnd mijncomplex (Bergbau) onder Goslar. Regenachtig miezerig weer zorgde dat dit een goede bestemming was. In een klein grillrestaurant gegeten, was druk.

We vonden ons hotel wel prettig en niet duur voor het gebodene en zagen dat er nog twee dagen een kamer vrij was. Met de eigenaren overeengekomen dat we woensdag ipv maandag zouden abfahren en dit tegen een voor beide partijen prettig tarief.

Maandag dus niet naar huis, maar naar Drei Anne Höhe gereden en de smalspoortrein (stoom) gezien. Vandaar naar Werningerode gereden en op het eind ook nog even Bad Harzburg aangedaan. 's Avonds gegeten in een wat ouderwets maar goed hotel tegenover ons verblijf.

Dinsdag naar Duderstadt, waar veel vakwerkhuizen zouden zijn. Was zo, maar viel wat tegen. Braunlage echter bleek een topper. Onderweg passeerden we de voormalige grens tussen Oost en west Duitsland. Met de Seilbahn naar de Wurmberg. Prachtig weer en dito omgeving. En dan alweer de laatste avond. Matig met drank want de volgende dag een lange reis. Pizza en broccoliroomsoep en poederkoffie en een laatste bier en hazelnootlikeur. En verhalen over diensttijd en 4 daagse, Texel en de Noordzeekust, black en een Feuersteinglas. Twee haloweengeesten achter de bar en maar lachten en zwaaien. 't Is mooi geweest.

Woensdag door het Weserbergerland en gestopt in Bodenwerder. Als Baron van Münchhausen niet zou hebben bestaan dan zou ook dit plaatsje niet meer bestaan. In drie supermarkten ingeslagen en weer bij Bad Oeynhausen in de files bij de stoplichten aangeschoven. Gestopt in Bad Bentheim voor een plas tussen de portieren. In het donker thuis en alles uitgeladen. Fototoestel bleek er nog te zijn en derhalve lichte paniek om niets.

Op de foto uit Hoogeveen een heilsoldate die net een grote boodschap heeft gedaan.

Zo'n kamer wordt al snel rommelig........

De amuse, op de voorgrond dus...

Het hoofdgerecht

Het dessert

Jezelf in de spiegel durven zien, daar gaat het om. Zo ook bij deze broeder en zuster, die wij overigens erg aardig vonden.

De tweede dag miezerde en regende het. Dat past bij Drenthe, toch? Eerst fitness en dan naar het smalspoormuseum. Veel gehoord over de winning van turf en het transport. Smalspoorlijnen zijn er niet meer zo veel. Dat komt omdat ze voornamelijk tijdelijk zijn bedoeld als transport bij grote bouwwerken. Tot voor een paar jaar geleden werd nog in Duitsland gewonnen turf met een treintje naar Erica vervoerd. Nu is dat ook verleden tijd. Veel enthousiaste vrijwilligers gezien. Op de terugweg nog even bij Meppen gekeken en voor het diner boodschappen gedaan in Klazienaveen. Eerlijke naam

De middag werd doorgebracht in de wellnes. Heel onthullend was dat voor de ene reiziger. Helaas nog geen opgieting meegemaakt.

Breedbuikig en -sprakig, maar een aardig iemand.

Dopheide, vandaar de naam van het plaatsje Erica

Van dichtbij

Het landschap

Op een rode paddenstoel........

Kantelen van een wagon is de snelste manier van lossen.

Echte modelbouw.

Er is ook een overdekt museum. Daar zijn deze plaatjes genomen.

De gevulde boodschappentas voor het avondmaal.

De saunameester.

De volgende dag door naar de Harz.

Onderweg gestopt in Bad Oeynhausen, zoals eerder vermeld. Uurtje rondgewandeld ook door een park met kurgebouwen. Daarna weer in de rij voor de stoplichten en uiteindelijk via Clausthal Zellerfeld in Altenau beland. Daar was een kleine supermarkt tegenover het hotel en belangrijk, ook een brouwerij. De grootte van het plaatsje viel mee. Er waren een paar leuke straatjes om te wandelen. Alles was duidelijk ingesteld op de toerist, op ons dus.

Nog even een plaatje van de uitspanning in Drenthe.

Ook in Bad Oeynhausen een trein.

Het kwam natuurlijk ook door het weer dat de gebouwen zo apart waren. De blauwe lucht hielp ijverig mee.

Griekenland​?

Onder: we blijven 'gewoon', dus geen kapsones en met onze voeten op de grond. Wel bijzondere steentjes daar. Soort van lei.

Zo keurig was het echt!

In CZ een kerk van hout. Alle gebouwen waren trouwens van hout.

Het Hollandse mannenkoor.

Mooi rood is niet lelijk!

Het was loeidruk in de supermarkt.

Mooi he, dit!

En dit!

Gelukkig zijn wij reizigers matig met alles. Wij beschouwen liever de spelingen van de natuur.

Af en toe iets versterkends.

Geen sneeuw deze keer.

Kleurrijk, hoewel met name bloederig.

Na de verplichte pannenkoek was het goed rusten in de sponde.

De volgende ochtend, het ontbijt wachtte.

Buiten allerlei vreemde wezens..

En we hadden nog geen druppel drank op.

Dat dreigde niet lang te duren.

Altenau kent een plaatselijke brouwerij en die kon op zaterdag bezocht worden. Eigenlijk konden we niet kiezen: Goslar bezoeken of de brouwerij. Maar beide bleek mogelijk op één dag. Waartoe een mens al niet toe in staat is. Dus eerst werd er gebrouwen en daarna Gegoslard. We kregen een deskundige uitleg. Aan het eind werden we naar een klein staminee gebracht, waar geproefd kon worden. Een cola en een mineraalwater dus, want er moest nog een stad bezocht worden en daar wilden we ons iets van kunnen herinneren.

De brouwerij is een paar jaar geleden overgenomen door een klooster, waar gedistilleerd wordt vervaardigd. Vandaar de auto rechtsonder.

Warm en ….

koud.

De flessenband.

Ouderwetse armseinen.

Vanuit de parkeergarage was zicht op een langs liggende spoorlijn, zo ontdekte een medereizigster. Het eerste gebouw op straat was breed en smal. Omdat we er toch waren even een kijkje genomen op het station. Niet dat we iets met treinen hebben....Ook niet met bier trouwens.

De zoveelste bruid.

Aanstellerig vrouwvolk daar.

Op het marktplein.

Je komt van alles tegen op straat.

Indrukwekkend, deze strijders.

Gedroogde kleine heksen, ongevaarlijk.

Gewoon van de zon genieten dus.

Waar wordt hier op gewacht?

Hierop. Het is drie uur 's middags.

Terug naar de natuur in het park.

Een kleine middenstander prijst z'n waren aan.

Hier wordt getrouwd. Weet niet wat ze daar toch mee hebben?

Weg met de smaakmaffia!

Weer bij de auto.

Hoog tijd voor dit en een eenvoudige doch voedzame maaltijd natuurlijk.

Als we naar buiten keken, zagen we dit bord. Toeval?

Gezonde salade, echt iets voor sportmensen.

Dit is iets minder.

Deze flesjes worden met de hand gesloten in der Brauerei gegenüber.

In der Bar nebenan.

Zorgzaam.

De volgende (zon-)dag, wat regenachtig. Mooi weer om eens onder de grond te kijken. Op naar de Rammelsberg, een voormalige mijn waar allerlei mineralen werden gedolven. En een echt monument, want erkend door Unesco, zo leerde ons de reclame.

Ook hier volop treintjes op smalspoor. Boven een elektrisch aangedreven exemplaar.

Onderdeel van het complex zijn een paar tentoonstellingsruimten. Omdat er gewacht moest worden op de rondleiding werden deze eerst bezocht.

Waar het paard links vandaan kwam, staat me niet meer bij. Kennelijk gaat het om de materialen die in de mijn werden gewonnen. Dat geldt ook voor de oude bandrecorder. Rechts: De kleding van de mannen hangt er nog, aan kettingen aan het plafond.

De rondleider.

Veel werd aangedreven door water. Onder de grond enorme raderen van hout.

Aan het einde van de tunnel gloort er.....

De Okertalsperre, onze nieuwsgierigheid was gewekt.

Hiernaast het beeld links en dit is rechts van de dam.

En dit zat er tussen.

Inmiddels een vertrouwd beeld voor de reisverslagkijker.

Ook dit wekt geen verbazing, hooguit gefronste wenkbrauwen.

Hier was het.

En daar later.

The morning after, het ontbijtbuffet. Eten deden we alleen 's ochtends en 's avonds.

Op weg naar.....

het onderste bord.

Of beter een plaatsje iets daarvoor met een station.

De Brockenbahn heeft hier een halte. Voor 37 euro heen en weer naar ca. 1100 meter hoogte op smalspoor en onder stoom. Het apparaat rechts (slurf) dient om het werkpaard van vers water te voorzien.

In wolken rook gehuld gaat het verder. Er kwam ook nog een andere bezoeker, zie rechts.

We hebben ook heus wel oog voor de natuur.

Werningerode was ons aanbevolen. We gingen met een treintje naar het kasteel. Rechts nog een Trabant, we zijn immers bij of in de vroegere DDR.

Het treintje, zonder rails dus nep. Maar veel zaken in het leven zijn in werkelijkheid anders.

Sportief als we zijn, gingen we terug lopen.

De toren.

Er wonen ook gewone heksen. Deze heet Marion.

Boven een souvenirwinkel was een Hexenuhr.

Je komt hier echt 'binnen'.

Tja, wij vinden dit gewoon mooi.

Even verplicht op een terras gezeten.

Je zal er maar wonen.

Het middelste huis gaat door voor het kleinste in dit stadje.

Een deftig postkantoor.

Rechts vreemd straatmeubilair.

Hierboven zijn we in Bad Harzburg. Heel even maar helaas, wan het begon spoedig te donkeren.

Bier kun je nooit genoeg hebben, toch?

Schoenen ook niet. Zo hebben we allemaal onze idealen.

Herfst.

Onschuldig, weet nog niet hoe wreed het leven kan zijn.

Moe maar voldaan. De inmiddels obligate eet- en drinkfoto's blijven de bezoeker van deze pagina deze keer bespaard. We willen tenslotte niet te boek staan als........

We zijn in Duderstadt. Daar zou een prachtige binnenstad zijn. Is ook wel zo, maar we zijn inmiddels verwend en waren niet zo onder de indruk. Wel van deze twee gezellig bij elkaar zittende katten op een autodak. De bovenste draaide demonstratief zijn of haar kop weg toen de foto werd gemaakt.

Klagen over het weer, mochten we niet. Stralend!

Ook op deze school zullen wel vieze dingen gebeurd zijn.

Rechts het stadhuis,

Een overblijfsel uit de DDR tijd.

Rechts: Toevallig kwamen we langs de fabriek.

Eén van de stuwmeren op de weg naar Braunlage.

In Braunlage met de Seilbahn naar de top van de Wurmberg.

We zijn boven op de berg.

Verrast een meertje en een groot speel/ en wandelterrein aan te treffen.

Leuke etalages en gemene heksen.

En zo eindigde ook deze dag weer met een voedzame maaltijd.

En begon de volgende laatste dag ook met enige overvloed. De lunch werd overgeslagen, dat dan weer wel.

Bodenwerder.

Het plaatsje is geheel gewijd aan de baron. Hiernaast trekt hij zichzelf en zijn paard uit het moeras.

Het geboortehuis, thans gemeentehuis. Wilde iets opmerken over leugenaars en fantasten, maar laat maar.

Zo´n autootje blijft boeien.

Hier wordt de baron op een kanonskogel weggeschoten. De passante op de achtergrond schrikt ervan.

Een aardig plaatsje, waar de middenstanders ook te lijden hebben gehad van de grote supermarkten, zo merkten we.

Merkwaardig hoe snel je went aan vakwerkhuizen. Zijn in Nederland toch zeldzaam.

Na een uurtje hielden we de binnenstad voor gezien en zetten koers naar een buiten de kern gelegen bedrijfsterrein om daar bij drie grote winkelketens eetwaren en dranken in te slaan. Dat is inmiddels traditie geworden. De terugreis verliep redelijk voorspoedig met in de avond in Nederland een paar kleine files. Rond 20 uur werd de RB weer bereikt.