Heerlen – Maastricht 11 mei 2017

Het landschap onderweg.

Had er zin in. Het reisdoel werd pas op het laatste moment bepaald. Heerlen dus. Lekker ver weg. Vertrokken uit Almere om 6.29 uur en aldaar om 9.26 uur aangekomen. Het idee was om te gaan wandelen. Doel was Valkenburg. Gekeken op Viamichelin voor een route.

In Heerlen langs de open universiteit en de hogeschool naar Voerendaal en vandaar naar Ransdaal. Veel gebruik gemaakt van fietspaden omdat stoepen ontbraken. Dwars door het heuvelachtige Limburgse land. Mooi! Het lopen ging ondanks de hellingen goed, heel goed zelfs. Had mijn oude loopschoenen aan en hardloopsokken. Zou dat hebben geholpen?

Aangeland bij een voor mij bekend spoortunneltje bij Schin op Geul. Toen getwijfeld. Rechts naar Valkenburg en links naar Gulpen, beide 4 km. Tja. Gekozen voor Gulpen en vanaf dat moment zonder (Viamichelin-)kaart. Maastricht werd nu vanaf Gulpen de eindbestemming in plaats van Valkenburg. Dwars door Zuid-Limburg, van oost naar west. Een uitdaging qua afstand. Daarbij, ik ben al zo vaak in Valkenburg geweest en ken de horeca en winkeltjes daar zo langzamerhand wel.

De route voerde langs Wijlre (Wielre zeggen ze soms). Daar gestuit op de Brandfabriek. Zag al van verre het bord op het dak. Wijlre profileert zichzelf als bierdorp. Maar eerst de Spar in. Weer een liter biokarne. Begint een gewoonte te worden.

Verzadigd het dorp uit. Naar Gulpen en ook daar is een brouwerij. De afstand tussen Brand en Gulpener bedraagt slechts 2 kilometer. Het begon warmer te worden en het jack ging uit. Handig zo’n rugzakje toch?

Gulpen heeft een paar leuke terrasjes, maar de verleidingen getrotseerd. Toen naar Maastricht. Langs de Rijksweg zoals die hier genoemd wordt. In werkelijkheid is het een provinciale weg met een fietspad er naast. Stevig doorstappen. Ik moest immers voor vieren weer inchecken op het station in Maastricht, anders betekende het tot half zeven wachten.

Bij Margraten gekomen even de Rijksweg verlaten en het dorp in. Gesproken met een nog zelfstandige slijter. Els la Vera wordt nog steeds gemaakt, hoewel tegenwoordig bij Bols. Ik vroeg of hij behalve flesjes bier ook blikjes verkocht. Die had hij, zei hij en ging naar achteren om terug te komen met gekoelde Alfa. Het geluk was met mij, de dorstige wandelaar.

Het dorp weer uit en eind verder de Amerikaanse militaire begraafplaats bezocht. Het was groter dan ik me herinnerde van een eerder bezoek. Indrukwekkend!

Iets later sprak ik nog even kort een tegemoetkomende wandelaar. We hadden, zij het met andere routes dezelfde uitdaging. Mooie kilometers maken.

Weer voort langs de Rijksweg betrok de lucht. Het begon te onweren en te druppelen. Minder, maar ach. Ik was er inmiddels van overtuigd mijn doel te halen, dan maar nat. Het bleek echter toch nog een behoorlijk eind te zijn.

Cadier en Keer kwam in zicht. Even verder begon de bebouwing van Maastricht. Door een jaren negentig wijk via een fietspad richting centrum. Nog even de AH bezocht. De A2 bleek inmiddels overkluisd, zodat de noodbrug om bij het station te komen geen dienst meer deed.

Even over half vier was het toen ik incheckte. De trein stond al gereed. Mooi plekje uitgezocht en schoenen uitgedaan. Had een paar verse sokken bij me. Wonderlijk genoeg geen blaar te bekennen. 28 kilometer gelopen. Voor mij een record. Weer blij met m’n lijf!

Foto's

 

 

 

 

 



Terug naar startpagina.