Het was nog vroeg in de ochtend en donker. Een man in de herfst (of was het al winter) van zijn bestaan, stapte op zijn fiets op weg naar het station. Hij wilde een dagje wandelen in Limburg.

Na het stalen ros gestald te hebben, checkte hij voor de spitstijd van half zeven in. Dat ging niet goed. Dalvoordeel stond er. Hij was vergeten een keuzedag (vrij reizen buiten de spits) op te nemen. Terug naar de automaat waar hij de keuzedag alsnog ophaalde. U bent al ingecheckt stond er op het poortje, dat weigerde open te gaan. Uit een groepje van vier beveiligers, kwam er een naar hem toe. Na controle ging het poortje weer open. Een vreemd begin van de dag. In de trein naar Utrecht moest hij er voortdurend aan denken, zichzelf verwijten makend.

De conducteur kwam langs. Reis ik nu met een keuzedag of met dalvoordeel, vroeg de man. Dalvoordeel meneer, was het antwoord. De reiziger werd aangeraden zich in Utrecht bij het loket te vervoegen. Daar konden ze meer zien.

In Utrecht was het loket alleen te bereiken buiten de poortjes. Dus checkte hij uit. Keuzedag stond er. Van de drie werkeloze loketmedewerkers koos hij de middelste uit. Er stond inderdaad op zijn ov-chipkaart dat er een keuzedag was opgehaald. Maar nu hij was uitgecheckt en de spitstijd gold, zou bij het inchecken het normale tarief gelden. Eerder had hij echter van een NS-dame in de hal vernomen, dat indien binnen 35 minuten weer werd ingecheckt, het vorige tarief nog zou gelden. In zijn geval was dit dus een keuzedag. Een vierde loketcollega arriveerde en beweerde dit ook en liep mee naar het poortje om te zien of dat bij het inchecken een keuzedag aangaf. “Er zijn zo veel regelingen, dat we het ook niet weten”, sprak ze. Inderdaad gaf het poortje nu keurig keuzedag aan.

Verheugd liep de man naar de rechtstreekse trein naar Maastricht. Die bleek echter om logistieke reden vandaag niet te rijden. Om alvast verder naar Limburg te reizen, besloot hij dan maar de trein naar Venlo te nemen en in Eindhoven uit te stappen. Een trein naar Maastricht zou daar na een klein half uur aankomen. Hij checkte uit om een kort wandelingetje buiten het station te maken. Dalvoordeel meldde het poortje vrolijk. Dus geen keuzedag. Na een plas checkte hij weer in. Nu was ook het dalvoordeel niet meer van toepassing, maar gold het gewone tarief

In Weert uitgecheckt en weer ingecheckt. De reis had 6,70 euro gekost. Het was inmiddels na negenen en hoera het display op het poortje vermeldde keuzedag.

Kwam het door mijn verhaal aan hem over mijn ervaringen in Luxemburg waar je zo maar zonder ovchip in elke bus of trein van elke maatschappij kon in- en uitstappen, dat onze reizende oude man me vertelde niet vrolijk geworden te zijn van de treinreis naar Maastricht? Het bleef gissen voor mij.

Door de vertraging werd hij gedwongen de bus naar Eijsden te nemen in plaats van de gratis trein. De dienstregeling gaf aan dat hij bij de halte Prins Bernhardstraat moest uitstappen. Die bleek echter niet te worden aangedaan. Kwam dat door het laatste schandaal rond de prins? Soms gaan dingen snel.

Van de halte De Bron was het ongeveer twintig minuten lopen om via het station naar het beginpunt van de wandeling in Mariadorp te komen. Het weer was somber met dikke wolken. Jammer want het landschap was mooi en wat zon doet zo veel met de omgeving. De route was etappe 2 van het Krijtlandpad en voerde van Mariadorp naar Slenaken. 16 kilometers waren het die over heuvels moesten worden afgelegd. Kleine geel-rode bordjes onderweg leidden de wandelaar de goede kant op. Vaak was de weg geheel of gedeeltelijk verhard, slechts enkele malen moesten modderige plaatsen worden getrotseerd. In vergelijking met de wandelingen in Luxemburg viel het echter allemaal wel mee. Het landschap was ook veel minder spectaculair dan daar.

Hij kreeg het ondanks het uitblijven van de zon warm, zweette en herinnerde zich de raad van zijn schoonmoeder. Doe je jack uit en knoop de mouwen om je lijf, dan heb je het minder warm en houd je toch je handen vrij.

Langs Mheer met een kasteel ging het en later ook door Noorbeek, waar de plaatselijke delicatessenzaak tussen de middag gesloten bleek. Gelukkig bevonden zich in de rugzak een zakje met cashewnoten en twee flesjes water.

Na drieënhalf uur werd Slenaken bereikt, waar de zon doorbrak. Een klein plaatsje met kleurrijke hotelletjes, oudere echtparen en een kleine supermarkt en een bushalte. De oude man, moe van alle ervaringen van vandaag, werd vooral van de laatste twee dingen erg blij. Voorzien van enige verversingen, stapte hij opgewekt de bus in. Een heerlijk uitzicht over het nu door de zon beschenen Limburgse heuvellandschap naast hem, ontvouwde zich .

In Maastricht checkte hij vóór vier uur in met de keuzedag. Op de terugweg werd er na Den Bosch minder snel gereden door een vertraagde goederentrein. Even voor Utrecht klonk de mededeling, dat de trein van onze reiziger niet naar Amsterdam zou doorrijden, maar om veiligheidsredenen als eindpunt Utrecht zou hebben. Daar kon worden overgestapt op een andere trein. Het nummer van het spoor bleek echter niet te kloppen. Met wat rennen lukte het nog net deze propvolle trein te halen vanaf een ander spoor. Staand werd het traject naar onze hoofdstad afgelegd, waar door snel te lopen nog in de trein naar Almere kon worden gestapt.

Een vermoeiende dag en eenmaal thuisgekomen, deden de inspanningen de oude man besluiten zich snel te rusten te leggen.

N.b. 's Anderendaags vernam ik dat de man op leeftijd telefonisch contact had opgenomen met de NS. Na een ingewikkeld keuzetoetsmenu kreeg hij verbinding met een vriendelijk meisje, zo te horen met een migratieachtergrond, die hem na het uitvoerig vaststellen van zijn identiteit (op een gegeven moment zei hij “ik ben het echt””'ja ja zei zij, maar ik moet dit vragen, het gesprek wordt opgenomen”) en het aanhoren van zijn verhaal even in de wacht zette om iets na te vragen.

Vijf minuten later meldde ze zich weer. U heeft ingecheckt in Eindhoven en bent in de spits weer verder gereden naar Weert. Dan geldt het gewone tarief. De bejaarde antwoordde dat hij had vernomen dat als tussen in- en uitchecken maximaal 35 minuten zit, het oude tarief nog geldt. Bovendien was even eerder in Utrecht het zelfde gebeurd, waarna wel verder met de keuzedag kon worden gereisd. “Ik zet u weer even in de wacht, ik moet iets navragen”, klonk het daarna.

20 minuten bleef het stil of nee, er klonk steeds een gitaarmuziekje uit de telefoon. Om kwart over elf werd hij het zat en verbrak de verbinding. Ja,vertelde hij me desgevraagd, ik weet dat het bij de NS rommelig is, maar ik blijf rijden met de trein. Je moet toch wat op mijn leeftijd? Gelukkig heb ik ook nog een modeltreinbaan op zolder. Problemen daar los ik onmiddellijk zelf op. En wat van het pad afrakende, maar dat mag met het toenemen van je jaren, vertrouwde hij me nog toe “Ik snap trouwens niet waarom de conducteur de reizigers een hele goede middag toewenst. Zijn er dan ook halve goede middagen?”