Leeuwarden 15 oktober 2020

Face to face.

Marktplaats bracht me voor de zoveelste keer in verleiding. Ik die al zo veel heb. Het kon nog, in meerdere betekenissen. Dus naar Leeuwarden met de trein. Vanzelfsprekend weer met een kaartje dat op moest. En de twee dagen er voor had de premier reizen niet verboden i.v.m. c.

's Morgens een wandelroute opgesnord op het internet. Bij elkaar 12,5 km, dat moest lukken. Een stuk in de stad en een stuk er buiten. Dat laatste viel overigens een beetje tegen. Goed er was groen rond het riviertje de Potmarge, maar dat was zeker niet spectaculair te noemen.

Bewolkt en in Leeuwarden een buitje. Ja, de zomer was voorbij.

Het spoor tussen Zwolle en Steenwijk was opgebroken. Vervangend busvervoer. Ik vond het prima. Leuk weer eens bustochtje via Meppel naar Steenwijk.

In Leeuwarden dat nog steeds een prachtig stationsgebouw heeft, hoewel er modernistische dreigingen zijn, al snel de weg naar de M.straat gevonden. De route liep er bijna langs. Even leuk gesproken met Freek die ook niets meer hoefde.

Mentaal gesterkt weer verder, langs een groene singel en passant Piet Paaltjes gepasseerd. Het blijft een heerlijk dichtsel dat over die doodbidder. De Oldenhove, stond hoewel schuin, nog steeds overeind. Door straatjes gedwaald. De routebeschrijving was perfect. Ik vond veel stadsschoon, dat ik nog niet kende van eerdere bezoeken. Uiteraard even de Treinenpassage met een kort bezoek vereerd. Mooi en veel, wel prijzig, zeker voor gebruikt spul. Hoefde ook niks want in mijn rugzakje torste ik mijn eerdere aankopen in de M.straat.

Aan het eind van het stadsdeel, na Mata Hari, dapper besloten verder te gaan, de ommelanden in. Leuk gewandeld, af en toe een kantoorbediende tijdens de lunchpauze treffend. De bebouwing was echter nooit ver weg. Het dorpje Huizum bleek opgeslokt door de grote buur. Daar staat het kerkje dat nu het oudste gebouw van Leeuwarden is.

Een foute stickermarkering bracht me even later in verwarring. Aardige passanten zagen me tobben en probeerden verheldering te brengen. Tevergeefs. Even later raakte ik echter zelf weer op het rechte pad.

Niet echt moe, wel uitgedroogd, bereikte ik het centrum en het station weer. Het toilet in de moderne sprinter was defect, zo vertelde een elektronische damesstem me. Met enige ongemak liep het toch goed af.

In Steenwijk weer op de bus gestapt en in Zwolle op een vertrouwde koploper, het toilet hier liet niets te wensen over. Tevreden gaan zitten en onderweg getracht beelden van mijn fietstocht naar Vollenhove te herkennen. Dacht er nog steeds met veel genoegen aan.