Langs het tuinpad van ...... 4 februari 2021

12 kilometer met de wijzers van de klok mee!

Leiden, tja. Was daar verwekt en ooit geboren. Thuis. Herinner me nog de verhalen over de dokter van het academisch ziekenhuis die me kwam halen. Vandaag weer langs dat huis. De buurt wordt gerenoveerd. Alles is zo anders dan toen.

Begon bij de Baanderij in Leiderdorp, simpel om dat er in Leiden kennelijk nergens meer gratis geparkeerd kan worden. Ik betaal toch wegenbelasting? Maar ja. Gelopen via de Spanjaardsbrug, waar mijn opa vroeger stond met buurtgenoten, ik wil niet zeggen vrienden of zelfs maar kennissen. En dan stond je daar soms ook, oma bleef thuis. Aan de overkant van de straat woonde de familie De Zwart, Een jongetje was doof en dat werd niet beter tijdens een oudejaarsavond toen ik bij opa en oma was en vuurwerk had. Had daar ooit nog een konijn in de achtertuin. Oma moest er voor zorgen, ik liet verstek gaan. Dat werd dus al snel einde konijn. Mijn opa van moederskant wist er wel raad mee. Opa Piet.

En ik loop langs het huis van mijn grootouders. Herinner me de bovenburen, die zo veel herrie maakten op een feest, dat ze de volgende dag een hele fles advocaat gaven ter compensatie al heette dat toen nog niet zo. Mijn oma vond dat veel te veel. Zo'n fles stelde toen nog wat voor.

Verder lopend door een veranderd Leiden. Langs de Zijlsingel. Daar zwommen kleine visjes. Heb ze ooit gevangen. De meelfabriek stond er nog. Door naar de straat van Tromp. Gevangen door pas getrouwd en je netjes schikken in de buurt. De buurman er naast bouwvakker, de buurman er tegenover automonteur. Je werd geacht door hem je auto te laten onderhouden. Zo veel sociale controle. Een vroegere schoolgenoot naast de buurtwinkel twee huizen verderop. Aardige mensen aan de overkant. Een ingenieur. Zouden ze nog bestaan?

Weggelopen van de wijk over het terrein van? Ja, weet dat eigenlijk niet. In ieder geval over een water naar de Professorenwijk of hoe dat heten mag. Een straat achter de Kanaalstraat, langs het gymnasium en dan de gegoede wijk door. De Koninginnelaan doorgelopen, ik sla nu een stuk familiegeschiedenis over.

De Herenstraat door. En via de Korevaarstraat naar de Garenmarkt en de Hoogvliet. In het achterhoofd iemand te zien. Zal ook al ouder zijn en zich bewust van de jeugd en het leven die voorbij gaan. Hartstochten, ja zo lang de fles niet leeg is. En daarna blijft er weinig van over. Doodgaan met de Libelle onder handbereik of MAX. Dat laatste is nog het ergste. Maar je ontkomt er niet aan. Ouder worden betekent meer dan ooit zin moeten geven aan het leven. Het leven dat je geleefd hebt en soms liefst al wilt verlaten, snel en pijnloos. Het is klaar, ik heb alle treinen die ik redelijkerwijs kan begeren en ik snap dat ik niet alle andere mooie treinen kan krijgen die er ook nog zijn. Zo kortzichtig metaforisch wordt het leven van de oudere in opleiding die ik nu ben, met genoeg te eten, een warm dak, een auto en nog energie om te bewegen. Er is veel om dankbaar voor te zijn.

Vlakbij de Morsstraat woonde familie boven een garage voor begrafenisauto's. Langs het museum voor Volkenkunde. Opa was hier ooit portier. Het huis van een vroegere kameraad aan de Stationsweg stond er nog. Het Marktplaatsobject een eindje verder, bleek niet te krijgen.

Door gewandeld naar de buurt van het begin. De winkelstraat, die in mijn gedachte veel breder was, dan in het echt, bleek verdwenen. De middenstandszaken werden woningen. Verderop een nieuw winkelcentrum, grootser van opzet en zo waar een Aldi.

Mijn vader zou er veel plezier in hebben gehad.