Lissabon 12 tot en met 16 juni 2017

Een tramlift.

Per ambu naar het station om uiteindelijk via Schiphol in Lissabon te komen. Rustige, wat verlate vlucht. Warmer daar. Uitgezocht hoe de kaartautomaat voor het openbaar vervoer werkte. Een lange rij wachtenden. Ook maar gelijk de Lisboacard gekocht. Vrij snel het hotel gevonden. Het metrostation lag er pal voor.

Lissabon lijkt hier en daar wel een grote bouwput. Je ruikt ook vervuilde lucht. Gaan wandelen in de richting van de Taag en met een tramlift naar boven gegaan. Geprobeerd Belém te bereiken, maar dat bleek te ver. Tot vlak bij de grote brug gekomen. In een rustig restaurant salades gegeten.

Terug richting centrum gelopen en flesjes water gekocht in een klein winkeltje. Het water uit de kraan smaakte naar zwembadwater. De weg gevraagd aan behulpzame Portugezen. Het was druk op straat. Het feest van St. Antonio. Overal waren mensen op weg naar het centrum. We waren te moe om ze te volgen en zagen in de verte een optocht. Op de tv in de hotelkamer was het prima te volgen.

De volgende dag begon met een overvloedig ontbijt. De Lisboacard bracht ons met de trein naar Sintra, waar mooie paleizen en een kasteel op ons zouden wachten. Voor wat betreft de paleizen is dat nog steeds zo. Het was erg warm, te warm en erg druk, te druk. Eén reiziger vond het maar niks ondanks al het mooie Unescowerelderfgoed aldaar. Door een paar straatjes gezworven en thee en water gedronken. Gemerkt dat Portugal op populaire plaatsen niet goedkoop is. Het kasteel torende hoog boven de omgeving uit. Een bus bracht ons erlangs en later bij het station.

Daar een andere bus genomen naar Estilo. Gewandeld naar Cascais, heel mooi aan het water. Kleurrijk langs de strandjes en meer naar de zin van de ene reiziger. Om de vesting heen gelopen. Op de terugweg een bad in de zee. De douche daarna bleef lange tijd bezet door een man die een hond waste inclusief inzepen. Daarna met de trein en metro terug naar het hotel.

Naast het hotel was een Pizzahut. Dankbaar gebruik van gemaakt. Portugezen dineren naar mijn smaak te laat, maar met enig zoeken kun je op elk moment van de dag terecht voor iets versterkends.

De dag daarna met de metro naar Rato. Vanaf een verder weg gelegen begraafplaats met lijkenhuisjes vertrok lijn 28. Je zou uit de souvenirwinkels de indruk kunnen overhouden dat Lissabon alleen uit deze tramlijn bestaat. Overal is hij op afgebeeld. Uiteindelijk weg met tramlijn 25, eveneens oud en klein materiaal. Onderweg overgestapt op de moderne tram 15 naar Belém. Druk en warm. Gaat Lissabon wat het eerste betreft, lijken op Amsterdam? Lange rij voor het Mosteiro de Jerónimos. Te lang vonden we.

Het monument van de ontdekkingen bezocht en genoten van het uitzicht. In de kelder een tentoonstelling over het slavernijverleden van Portugal bekeken. De Torre de Belém mocht zich verheugen in een grote belangstelling. De Lisbaocard gaf gratis toegang, maar wel na lang wachten. Dus het gelaten bij de de buitenkant.

Langs de taartjesbakker van Belém, Café fabrica dos pastéis, gelopen. Bleek later uit de reisgids dat de rij mensen aan de buitenzijde tot de take away clientéle behoorde. Binnen zou plaats genoeg zijn. We hadden ons huiswerk beter moeten doen.

Op een willekeurige bus gestapt en later een metro om te belanden op de Martim Moniz. Daar vertrok ook tram 28 en een bezoek aan Lissabon is niet compleet zonder een ritje hiermee. Dat vonden meer mensen. Gelopen daarom via steile, smalle straatjes naar het Castelo. Schitterend uitzicht, zeer de moeite waard.

Met een klein busje terug naar beneden. De Barrio Alto bezocht en getracht te onthaasten op een versleten bankje bij een armoedig plein. Na een half uurtje langs het parlementsgebouw en verrassing! een lege tram 28 getroffen. Mooie rit gemaakt tot we weer terug waren bij Martim Moniz.

Op donderdag met de metro naar Telheiras. Moderne appartementenwoonwijk, geen sprake van armoede. Het oude kerkje stond er nog. Gelopen langs het stadion van Sporting. Een bus genomen en de metro naar Oriente. In 1998 was de wereldtentoonstelling in Lissabon. Daarvan resteert een flink terrein met diverse grote gebouwen. Royaal opgezet, rustig en prettig daar in de warme zon, de blauwe lucht en met uitzicht op de Taag. Rondgewandeld en het Oceanarium bezocht, een verzameling aquaria in een futuristisch gebouw. Zeer de moeite waard, overweldigend mooi. Ons vermaakt met papegaaiduikers.

Hierna met de metro naar de wijk Alfama. Daar zou het hart van de fado kloppen. Flarden gehoord. De wijk deed een reiziger denken aan de Jordaan in Amsterdam. Heel toeristisch en commercieel onder een alternatief Engelstalig laagje. Voor 50 cent was een wc in een klein, groezelig kroegje niet te gebruiken. Het moest voor 1 euro.

Lijn 28 reed ook hier rond, dachten we, dus een tijdje gewacht om de tram door een smal bochtig straatje te zien rijden. Een katholiek feest was naar later bleek, reden om vandaag dit straatje niet aan te doen. Heel 'erg' katholiek zijn ze daar kennelijk nog. Tijdje bij een kerk gekeken, van waaruit waarschijnlijk een processie zou vertrekken. Dit in het gezelschap van zusters en broeders, al of niet namaak. Ook veel 'echte' oude vrouwtjes. Behalve eenvoudige orgelklanken kwam er echter niets naar buiten. Eén keer verscheen er een wandelend kruis, maar dit bleek niet het begin van. Maar doorgelopen.

Na een winkeltje verderop te hebben bezocht, gezien dat er nog steeds een lange rij bij de fundador, een grote metalen lift, stond. Niet zo erg want we waren de eerste dag al via de bovenzijde hierbij geweest. Besloten om na terugkeer in het hotel op zoek te gaan naar een eetgelegenheid. Deze gevonden bij de Marqués de Pombal. Soep en brood werd het. Tevreden.

Aan de overzijde van het plein was een enorme openluchtboekenmarkt. Uiteraard alleen Portugese literatuur. Leuk om overheen te lopen. Bij de uitgang werden tasjes met daarin 3 blikjes cider uitgedeeld. We waren vertederd. De zon zakte merkbaar en de reizigers dachten aan morgen, de dag van vertrek.

Naar het vliegveld met de metro. Een stukje lopen scheelde een keer overstappen. Maar eerst de pastelaria bezocht voor eetbare souvenirs. Pasteis de nata. Wachten op het vliegveld, maar redelijk op tijd vertrokken. Niet zonder een fles Ginja. Het vertrek in Lissabon was een stuk aangenamer dan op Schiphol. Minder idiote controles. Je loopt door een poortje en je handbagage wordt bekeken op een beeldscherm. Dat is het. Eén reiziger had op Schiphol een klein stukje papier in z'n broekzak laten zitten en werd vervolgens van top tot teen gefouilleerd. Tevoren was al een krampachtig aandoende scan uitgevoerd, waarbij de handen omhoog moesten en de voeten precies op twee gele afdrukken. Ook moest de rugzak leeg. Allemaal in aanwezigheid van mannen die kenbaar maken de (veiligheids)wereld zo veel beter te begrijpen dan gewone stervelingen. En waar is het allemaal goed voor? Zekerheid dat narigheid wordt voorkomen, is niet te geven. Deed een reiziger denken aan de idioterie rond wachtwoorden bij computers, terwijl steeds weer blijkt dat het systeem te kraken is. Een immer voortdurende, op angst gebaseerde wedloop, die slechts schijnveiligheid oplevert. Noot redactie: Hans, dit hoort niet in een reisverslag thuis.

In het vliegtuig leuk gesproken met Carlos, een van oorsprong Kaapverdiaan. Hij werkte al tientallen jaren in Nederland en had 12 jaar geleden drinken en roken opgegeven. Portugees is een moeilijke taal, daar waren we het over eens. Hij vertelde gebruiksaanwijzingen van apparaten bij voorkeur in het Nederlands te lezen i.p.v. in het Portugees. Dan begreep hij ze beter.

De trein bracht ons na de landing weer terug naar het begin van de reis.