Museum Mayer van den Bergh 10 oktober 2019

Een snoepje moet de bezoeker de geur en kleur van de verf doen verbeelden.

Was onder de indruk geraakt (van reproducties in het landschap) van schilderijen van Pieter Breughel of Breugel/Bruegel tijdens een wandeling bij Brussel. Sinds die tijd het een en ander gelezen en bekeken over deze fantastische schilder uit de zestiende eeuw. Nooit gedacht dat ik zo kon genieten van schilderkunst.

In het museum Mayer van den Bergh in Antwerpen zijn werken van zijn hand te zien. De bekendste is Dulle Griet. Dulle griet is een vrouwspersoon die op de voorgrond staat van een schilderij dat de hel verbeeldt. Op het doek zijn veel dingen te ontdekken, vaak worden gezegdes afgebeeld. De heer naar wie het museum genoemd is, was een kapitaalkrachtige kunstverzamelaar die Bruegel als het ware (her)ontdekt heeft.

Ik moest dus weer een keer naar Antwerpen. Helaas had de trein bijna anderhalf uur vertraging. Dat betekende in de regen en ochtendschemering een uur dwalen door een park bij het Bredase station om vervolgens de resterende tijd uit te zitten in het station.

Gelukkig maakte Antwerpen veel goed. Wat wel weer opviel was de sloop en nieuwbouw in het centrum. Een hoge flat markeert er nu, komende vanaf het altijd fascinerende station de toegang. Prachtige oude gevels in de omgeving worden hierdoor geweld aan gedaan. Sfeerloze lelijkheid dreigt de schoonheid in het nieuwe stadsbeeld te verdringen.

Maar ik kwam voor het museum. Het plan was om ook het Rubens huis te bezoeken.

Museum Mayer van den Bergh is gevestigd in een relatief klein, antiek gebouw. Het heeft van binnen een wat donkere intieme sfeer, die ik als heel prettig ervoer. Op vertoon van een treinkaartje kreeg ik korting op de toegangsprijs. Voor 6 euro kon ik volop genieten. Een tijdje voor 'het' schilderij gezeten. Prachtig en onlangs gerestaureerd. Bijna niet te geloven dat je zo dicht bij zo iets kostbaars kunt komen. Ook veel ander moois gezien op de tijdelijke tentoonstelling Madonna ontmoet Dulle Griet. Grappig was een klein werk, genaamd “Pissen tegen de maan” dat uitbeeldt dat iets onmogelijk is. Prachtig ook een doek van Pieter Aertsen, “Boerengezelschap bij de haard” en van Marinus van Reymerswale “De Stadsontvanger”. En er was nog veel meer moois. Handig was het apparaatje, waarmee bij elk object geluisterd kon worden naar uitleg. Voor mijn doen lang in een museum geweest.

Daarna nog even door de stad gezworven om zoals altijd uit te komen bij de Schelde. Vermoeidheid overviel me, kwam ook door het in alle vroegte beginnen van de dag met het schilderen van een trap. Besloot het Rubenshuis voor een volgende keer te bewaren.