Thüringen 14 t/m 19 juni 2015

Duitsland bestond vroeger uit twee delen: oost en west. Sinds 1990 is het land weer herenigd. Thüringen behoorde tot Oost Duitsland oftewel de DDR. Bij toeval hadden we een verblijf geboekt in Friedrichroda.

De reis begon op zondag met een autorit van ca. 540 km. Hiernaast een plaatje van een wat desolaat ogende P met WC langs de Autobahn. Gelukkig was er afleiding in de vorm van een pechgeval en een wielerwedstrijd......

Op het fotootje is een toeschouwster door een opening in het hek gekropen.

En dan zijn we plotseling in ons hotel met uitzicht vanaf de 12e etage, waar een restaurant was. Bij het arrangement hoorde een tegoedbon, zie de foto hiernaast. Duitsers, althans sommigen, zijn zeer strikt in de leer. Thee i.p.v. koffie was niet mogelijk en laten we nu net de taartkeuze maken, die ook niet mogelijk was. Maar eind goed, al goed. We genoten van het uitzicht al was de dubbele beglazing hier en daar lek.

De gang op weg naar de hotelkamer deed me denken aan een cellencomplex. Gelukkig was de bewaarster een voorkomend en behulpzaam type.

Eenmaal weer buiten was de lucht blauw. 500 kamers in het hotel, dat rond 1980 was gebouwd als vakantieverblijf voor leden van de vakbond. Dat was ook voor veel Oostduitsers een voorname reden om lid te zijn. In het dorp was nog een ander groot hotel, dat nu als Ramada door het leven ging en vroeger de naam van Walter Ulbricht droeg. Maar wie zegt dat heutzutage nog wat? Rechts een bewoner van een boom, die het niet uitmaakt uit de welke hoek de politieke wind waait.

Hiernaast wat straatbeelden. Hier en daar behoorlijk steil. Gelukkig is dat voor ons geen enkel probleem........Boven de vertrektabel van de trein, want er was een station!

Er waren meer spoorliefhebbers, getuige dit plaatje links.

Het weer bleef prachtig en een wandeling door het dorp op een rustige zondagmiddag was een weldaad voor de gehaaste stadsmens.

Etalages kijken hoort tot de favoriete bezigheden. Rechts de plaatselijke specialiteiten. Vreemd genoeg hebben die in veel gevallen allemaal met alcohol te maken. Maar daar zijn we niet altijd vies van. De etiketten laten immers zonder uitzondering vrolijke, gezonde mensen zien.

'Liefde op het eerste gezicht' zou ik vrij vertalen. Kloß is een balletje van aardappel en/of deeg.'De liefde gaat door de maag' is ook een variant. Helaas konden we de voorstelling niet bijwonen. Dat gold ook voor de rondleiding door de plaatselijke brouwerij.

Onderweg kom je van alles tegen. Ook deze aardige kat.

De dag vorderde en het werd tijd om de inwendige mens te versterken. De keuze was enorm. Wat wen je daar snel aan.

Vandaag thuis was het weer bloemkool met aardappels......En iets vegetarisch, dat dan weer wel.

Er was dus een station in Friedrichroda. Er waren er zelfs drie. Eén van de DB, één van de Waldbahn (tram) en een gecombineerd station, waar beide stopten. Het treinspoor liep vanaf Fröttstädt naar Friedrichroda en eindigde daar. Het station was verlaten en verwaarloosd. Het spoor was overwoekerd met groen. Deze situatie troffen we ook elders heel veel aan.

En zo werd de dag besloten met de wandeling terug naar het hotel, waar de nachtrust ons goed zou doen.

De volgende dag op weg naar Gotha. Met de trein dat spreekt, ook omdat met onze Gästekarte het gratis was. Eerst nog even langs het filiaal van een plaatselijke bakker.

En toen kwam het treintje. Even de kaartautomaat bekeken. Daar zouden we de volgende dag nog mee overhoop liggen.

Het station was dus verlaten en verwaarloosd. Later hoorden we dat er vroeger een kreis oftwel kringspoor bestond van Fröttstädt via Friedrichroda, Georgenthal en Gotha naar Fröttstädt terug. Op de foto linksonder de wachtruimte in Fröttstädt. De regionale trein komt er aan, net zoals bij ons onder de graffiti. Op de foto hieronder is te zien dat ook met kleine passagiers rekening wordt gehouden.

In Gotha rijden trams. Hiernaast het tramstation en een kijkje in de tram naar voren. Het betreft Tatratrams uit Praag van ongeveer 25 jaar oud. Er zijn 4 lijnen, waarvan één een echte buitenlijn is met als eindpunt Tabarz. Deze rit voert door een afwisselend landschap met velden, heuvels en dorpjes. Een groot deel is enkelspoor. Onderweg moet dus worden gewacht op tegenliggers.

De vakantie was ook bedoeld om een afgeslankte reiziger aan een nieuwe garderobe te helpen. Daarom werd een kledingzaak bezocht, zonder succes evenwel.

De etalages waren echter de moeite van het bezichtigen waard, zoals de foto linksonder illustreert.

Toeristen trekken altijd veel bekijks. Deze dame lijkt te berusten in het leven van alledag in tegenstelling tot de vrolijke jongetjes hier linksonder, die plassen dat het een lieve lust is. Bij nadere beschouwing blijkt het water echter uit een soort kruik te komen, zo zie ik het althans.

Rechts een oude Trabant. Af en toe zie je er nog een. Ook soms nog een Lada Niva. Verder is het wagenpark gelijk aan hetgeen elders in Duitsland te bewonderen valt.

Het is soms steil daar in Gotha. Voor sommigen te steil.

De deftige heer rechts ziet het allemaal aan. Wat zal er door hem heengaan?

Zo maar wat foto's van uitstallingen. De dame hiernaast ziet er verfrissend uit. Een bepaalde expressie is haar deel. Niet zo'n massamodel.

Die rechts mogen er ook zijn. Behoorlijk eigenwijs, zo komen ze over. Die hoef je niets meer te vertellen over wat er te koop is in deze wereld.

Ook in Thüringen wordt gekookt. Deze dames hebben er minstens één boek over geschreven. Ze lijken me intens gelukkig en niet alleen door een volle maag. De heren daarnaast op het bankje nemen het niet zo ernsthaft. Eén heeft een masker bij de hand. Zo doet hij zich anders voor dan hij is. Voor vrouwen geldt trouwens: “En met make up van oor tot oor stellen ze een ander voor.”

Hoog tijd voor een foto van een tram. De tram gaat via Friedrichroda naar Tabarz en komt dan ook langs onze vakantieplaats.

In het stationsgebouw is een bakkerswinkel. Daar waren onder andere deze Stange te koop. Gewoon laten liggen natuurlijk, zo sterk zijn we wel.

Ook van het aangeboden driegangenmenu hebben we geen gebruik gemaakt. Gauw in de tram. Het plaatje rechtsboven van de tegenligger is gemaakt vanuit een geopend ventilatieraampje. Zo zit er geen hinderlijk tramglas tussen. Heel inventief, Hans!

Na in Tabarz een leuk winkeltje met sieraden te hebben bezocht, waarbij ook de WC werd bekeken, terug naar het hotel. De inmiddels vertrouwde foto's tonen de eetwaren. En nee, het bord met het dessert linksonder is niet voor twee personen. Reizen per tram maakt hongerig en misschien ook wel inhalig.

Vanuit het restaurant voert de trap naar de hal naar beneden. Nog een paar laatste zonnestralen en de nacht neemt de dag over.

De volgende dag besloten de inmiddels ervaren ov-gebruikers per trein af te reizen naar Weimar. Dat viel lelijk tegen. Vandalen hadden een Stellwerk o.i.d. gesloopt. Na anderhalf uur wachten op station Fröttstädt 'international' en vele tegenstrijdige omroepberichten, kwam dan toch de langverwachte trein.

Het werd echter gaandeweg duidelijk dat naar Weimar reizen niet verstandig was die dag. De trein reed niet verder dan Erfurt, we hadden al vertraging en zekerheid over de terugreis bestond niet. De avonturiers in ons waren ook even met vakantie. Dus besloten we Erfurt te gaan bekijken. Bleek een goede keuze, niet alleen omdat er zo veel trams reden, dat foto's zonder tram zeldzaam zijn, maar ook wegens de mooie gebouwen. We troffen het ook met de behulpzame VVV.

Veel vrouwen lijden aan bepaalde kwalen. Zeer veel voorkomende zijn schoeneritis en tasseritis. Beide zijn vrijwel ongeneeslijk. Daarnaast is ook spiegelitis een beruchte, veel voorkomende aandoening. Een aanval van spiegelitis wordt gekenmerkt door het langdurig staren in de spiegel, waarbij de patiënt met een rode stift de lippen een kleur geeft en/of een poederlaag aanbrengt op de huid, al of niet voorafgegaan door een foundation. Ook ontstaan soms oorlogskleuren rond de ogen. De arts hiernaast, Katrin, weet hier gelukkig wel raad op.

Een prachtig straatbeeld vind de schrijver dezes dit. Mooie gebouwen, wandelende mensen en tramlijnen, die het geheel een stadse allure geven. Dat geldt ook voor de verschijning uiterst rechts.

Het beeld hiernaast stelt Dr. Martin Luther voor, zonder King er achter dus.

De Krämerbrücke. Een brug aan weerzijden bebouwd met winkelpanden. Je hebt dus niet in de gaten dat je het riviertje oversteekt.

Natuurlijk waren ook hier terassen in overvloed, dus zetten de inmiddels wel wat vermoeide reizigers zich maar wat graag neer op de uitnodigende stoelen. Onnodig te zeggen dat het weer prachtig weer was. Twee keer 'weer' in dezelfde zin, maar ik vind het hier wel functioneel.

Boven op gebouwen of sokkels staan vaak heldhaftige figuren uit vroegere tijden, zo ook hierboven en uiterst rechts.

Goethe, Schiller, Bach. De streek heeft veel bekende figuren voortgebracht of gehuisvest. En dat laten ze je hier weten ook.

Sommige mensen blijven ontspannen, althans geven die indruk. Ook de jongeman hiernaast blijft onverstoorbaar.

Mooie terrassen, een grote dom op de achtergrond en een toeristentreintje.

Dit hoofd keek ons ietwat bestraffend aan. Weet niet meer waar het bij hoorde, maar scheen vleugeltjes te hebben.

Daarnaast is de kermis in opbouw voor het Krämerbrückefest.

De andere kant opkijkend zie je dan dit. Een straatje met tram en een toren. In dit straatje was ook een glasblazerij gevestigd, waar drie glazen druppels werden gekocht. Nu nog eens bezien hoe ze thuis kunnen worden opgehangen.

Op veel plaatsen werden aardbeien en kersen aangeboden en niet te vergeten asperges. Deze bloemetjes hierboven, waarvan ik de naam niet meer weet, fleurden het plein op.

Het drankje hierboven was in bijna elke bakkerij te koop.

Er waren nog meer reizigers geïnteresseerd in de stad.

Zo langzamerhand werd het tijd om naar het station te gaan. Een brede straat was genoemd naar een Russische ruimtereiziger. Ook dit was een herinnering aan de communistische tijd dacht ik.

Ook terug was er een behoorlijke vertraging. Maar in een slinger verscheen dan eindelijk de trein.

De aansluiting in Fröttstädt misten we. Rondkijkend was daar echter niets dat op een stad leek. Op de terugweg deed de tram verwoede pogingen de trein in te halen.

En zo kwamen we weer terug in ons vakantieoord.

We ontdekten een wasstraat voor wandelschoenen en na een eenvoudige

doch voedzame maaltijd was het plaatje rechts het laatste dat we deze dag zagen.

De dag erna met de auto op pad. We wilden toch graag Weimar bekijken. De rit er naar toe viel alleszins mee. In iets meer dan een uur waren we daar. Een flinke tijdswinst vergeleken met de trein. Bij binnenkomst in de stad waren we zo verstandig geen rondjes te rijden, maar direct een parkeergarage in te duiken, die naar later bleek erg gunstig was gelegen.

Weimar kent diverse mooie gebouwen en pleinen. De stad staat in het teken van Goethe en Schiller, twee dichters uit de 19e eeuw. De stad is ook bekend door de Weimarrepubliek, die ontstond na de eerste wereldoorlog met het aftreden van de Duitse keizer. Maar in mijn geheugen staat de stad vooral bekend als vindplaats van drie passende pantalons. Een klein wonder, na zo vele vergeefse bezoeken aan kledingmagazijnen. De foto rechts geeft het Atrium weer, waar het thans veel bezongen C&A filiaal is gevestigd.

Er is een bekend Bauhausmuseum met werk van bekende architecten. En Hertogin Anna had er een bibliotheek, zoals de meeste bekijkers van deze site wel zullen weten. Goethe en Schiller staan centraal. Linskonder staan beiden, gevangen in een beeldhouwwerk. Goethe is de kleinste van de twee. Dat leerden we van twee dames die van hun school als opdracht hadden in de huid van de twee schrijvers te kruipen en hierover te vertellen.

Geen stadsbezoek zonder taart. Dit was een heel fijn plekje. Het gezelschap even verderop was leuk om te observeren.

En zo zijn er veel mooie plaatjes te maken. Mij viel vooral de rust op dat alles uitstraalde.

Goethe dus links. Hierboven een tafereel uit duizend en één nacht. Het hoorde bij een uitnodiging om restaurant Divan te bezoeken.

We hebben lang getwijfeld, maar zijn uiteindelijk maar doorgelopen. De woonhuizen van de twee dichters/schrijvers moesten immers nog worden bekeken.

Natuurlijk bleven we wel etalages bekijken. Ik kan me herinneren dat we lang hebben stilgestaan bij deze etalage. Waarom weet ik niet meer.

Paarden voor wagens om luie toeristen te trekken. Ik verveel me altijd suf tijdens zo'n ritje. Niet gedaan dus.

Cultuur is een containerbegrip, zoals we tegenwoordig zeggen. Er bestaat een kunstcultuur, maar ook een patatcultuur. De laatste was nu ook in Weimar doordgedrongen.

Linksonder de bekende Thüringerbratwurst in een broodje. Ik vond het beeld in eerste instantie gelijkenissen hebben met lichaamsdelen, maar zo iets plaats je natuurlijk niet op het dak van je marktkraam. Ik moest me dus wel vergissen.

Het tuinhuis bleek groter dan gedacht. Goethe zat kennelijk goed in de slappe was.

Rechtsboven een teamactiviteit van een bedrijf. Samen een karretje bouwen en racen! Fransz List denkt er het zijne van.

Rechts op de terugweg het treurige restant van station Georgenthal.

Ook hier opvallend rustige mensen, gewoon studerend zittend op een vensterbank. Ach, de zon schijnt, het leven is mooi en het werk ver weg. Rust!

We wilden het tuinhuisje van Goethe nog bekijken. Dat lag in het Park an der Ilm. Een uitgestrekt stuk groen bij het centrum en onze parkeergarage.

We eindigden de dag nat. Het hotel beschikte over een prachtig binnenbad.

Dat rijmt.

De volgende dag begon met wat regen. We besloten het Heimatmuseum te bezoeken. Daar waren we de enige bezoekers. De museumbeheerder vertelde honderduit over de geschiedenis van het dorp. Ook zijn werk bij de DR (een voorloper van de Deutsche Bahn) en het communistische regime kwamen aan de orde. Naast zijn pensioen werkte hij 12 uur per week in dienst van de gemeente. “roda” betekent afgraving, rooien van bomen, zo leerden we.

(klik 2x op foto voor vergroting)

Natuurlijk werd de flora en fauna niet vergeten. Deze slak viel op door zijn of haar grootte.

En deze muis door zijn of haar schattigheid.

De zon brak door en we besloten naar Gotha te gaan. Zo maar. Hoewel, we hadden een folder gelezen met een aanbieding van goedkope usb-sticks. Vertrokken werd vanaf het station Reinhardsbrunnen. Uit de bosjes verscheen de tram. Rechts zijn we al in Gotha. De trampassagiers bleken niet scheutig met informatie over waar de Schubertstrasse te vinden.

We waren uitgestapt bij de halte Orangerie. Daar was een groot park, een slot en een museum

Een grote binnenplaats.

De dag bleek al gauw veel meer op te leveren dan usb-sticks. Het weer verbeterde en de zon brak door.

Na een korte wandeling langs het centrum bereikten we een tramhalte van waar we naar de halte Schöne Aussicht reden. Op goed geluk achter iemand aanlopend, kwamen we via een olifantenpaadje bij de winkel met de inmiddels felbegeerde sticks. Daar deden ze ook iets met bier (foto rechts).

De tram mag je als hond alleen gemuilkorfd en aangelijnd in. Als je een zak patat bent, mag je er al helemaal niet in. Onder nadert een tegenligger.

Hans Frans von Studnitz ligt al een tijdje in dit pyramidehuisje links.

Tramlijn 4 bood halverwege het traject een overstapmogelijkheid op tramlijn 6 naar Waltershausen. Hier ging het enkelspoor van de ene naar de andere kant in de straatjes. De brandweer was ook paraat bij de voorbereidingen voor een dorpsfeest. De auto was een IFA, inderdaad nog uit de DDR-tijd.

Per trein weer verder naar Friedrichroda. Ziet ons treintje er niet stoer uit op de foto rechts?

De dag eindigde weer in het hotel. Daar wachtte ons nog een heuse DJ.

Al gauw werd de dansvloer overvol.

Het publiek ging volledig uit z'n dak!

De dag van vertrek naar huis was aangebroken. Besloten niet gelijk om 7 uur te ontbijten en om 8 uur weg. Nee, eerst nog even zwemmen. Links het bandje waarmee de toegang tot het zwembad werd verkregen. Beide dames rechts waren ook al vroeg uit de veren. Wilde eigenlijk ook nog naar de Fitnessruimte, maar bedacht dat dat te veel van het goede kon zijn.

Voor de reis per auto begon eerst getankt en twee supermarkten bezocht, de Edeka en de Lidl. Veel brood ingeslagen en andere zaken die elders soms lekkerder, maar in ieder geval anders, smaken dan hier. De terugreis verliep gladjes tot we bij Dortmund kwamen. Een ongeval was de reden dat we twee uur stilstonden op de Autobahn. Echt stil dus. Alle motoren uit en de inzittenden maakten een wandelingetje op de weg.

Om ca. 20.00 uur waren we weer thuis. Ik denk dat we in totaal deze vakantie zo'n 1200 kilometer hebben gereden.